Auteur: Marjon Habets
Een gestarte overlegscheiding verloopt niet altijd volgens het boekje. Soms neemt het proces een onverwachte wending. Hoe handel je dan? In een overlegscheiding overkwam me het volgende. Tijdens mijn vakantieverlof had cliënt mijn collega teamleden per mail bericht dat hij de overlegscheiding beëindigde. Hij had geen vertrouwen meer in het proces en zag een minnelijke regeling via de overlegscheiding niet meer zitten. Hij was het beu en dacht via de rechter sneller en beter af te zijn. De stoom kwam uit zijn oren toen ik hem naar zijn beweegredenen voor deze beslissing vroeg.
Op dat moment schoot mij een uitspraak uit ons intakegesprek te binnen. Op mijn vraag wat hij van mij verwachtte gaf hij destijds het volgende antwoord: ‘Ik kan nogal impulsief besluiten nemen en het is fijn als jij mij daarop spiegelt en mij wijst op de consequenties van mijn keuze‘.
Ik heb hem op kantoor laten komen en uitvoerig bevraagd op basis waarvan en onder invloed van welke emoties hij dit ingrijpende besluit had genomen. En waarom hij niet had kunnen wachten totdat ik terug was van verlof. Na het afvinken van de pro’s en contra’s van het genomen besluit en het bespreken van de optie om zijn besluit te herroepen kwam hij zelf tot de conclusie dat hij toch de overlegscheiding wilde continueren. Zonder beschadiging van de werkrelatie met cliënten en het team is het overleg hervat.
Dankzij de wetenschap uit de intake, dat cliënt van mij een kritische rol verwacht op cruciale momenten, is hij aan boord gebleven. Ik heb zelfs de indruk dat deze dreigende escalatie een betere dynamiek en sterker commitment in het scheidingsproces heeft gebracht.
Met een open , eerlijke en nieuwsgierige benadering bereik je meer dan je denkt!